[DGM Fiction] Kandarella

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีตระกูลขุนนางตระกูลหนึ่ง มีนามของตระกูลว่าเวนแฮม อันว่าบ้านของตระกูลนี้มีราคาอันสูงลิบลิ่วชนิดคนธรรมดาซื้อไม่ได้ หรือถ้าเอาไปขายก็สามารถนำเงินไปแจกจ่ายคนยากจนใช้กันทั้งชาติไม่หมด เจ้าของบ้านราคามหาศาลหลังนี้ก็คือขุนนางผู้ร่ำรวยอันมีชื่อว่า “ริเวอร์ เวนแฮม” เขาเป็นขุนนางที่แสนดีและเป็นเศรษฐีที่ใจดีเป็นอย่างยิ่ง เขามีภรรยาแสนดีอยู่คนหนึ่งและมีลูกสาววัยกำลังน่ารักน่าจับกดอยู่อีกคนหนึ่ง น่าเสียดายที่ภรรยาของเขาด่วนตายไปเสียก่อนจึงทำให้ไม่สามารถแจ้งชื่อแซ่ได้ (ขี้เกียจก็บอกมาเหอะ) ด้วยว่าภรรยาเสียชีวิตเขาจึงต้องดูแลลูกสาวตัวน้อยๆอยู่เพียงลำพัง

เพราะภรรยาของเขาเป็นคนดี น่ารักและเรียบร้อยเพียบพร้อมไปด้วยมารยาหญิ...เอ้ย ไม่ใช่ เพียบพร้อมไปด้วยความดีต่างๆ ทำให้ลูกสาวที่แสนจะน่ารักของเขาได้รับกุศลนิสัยอันดีและเบญจกัลยานีของแม่มาทั้งหมด

ลูกสาวของขุนนางแสนดีริเวอร์มีนามว่า

“คันดะเรลล่า เวนแฮม”

คันดะเรลล่านั้นไม่มีส่วนใดของร่างกายเลยที่เหมือนพ่อ ผมก็คนละสี นิสัยก็ไม่เหมือนกันอย่างแรงแต่ว่าเธอรักพ่อมาก พ่อเองก็รักเธอมากเช่นกัน นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกก็จะขอแต่งงานไปแล้ว แต่...อย่าพูดเรื่องนี้เลย พูดเรื่องอื่นดีกว่า

เนื่องด้วยท่านขุนนางผู้สูงศักดิ์อย่างริเวอร์จำเป็นจะต้องจากบ้านไปคราวละนานๆทำให้ไม่มีคนดูแลคันดะเรลล่าซึ่งยังเป็นเด็กอยู่ในขณะนั้น เขาจึงคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงซักคนที่จะสามารถช่วยดูแลคันดะเรลล่าได้ ซึ่งคันดะเรลล่าซึ่งขณะนั้นยังเด็กไม่ประสีประสาอะไรก็ดีใจที่พ่อจะแต่งงานมีแม่ใหม่ให้เธอ

และแล้ว วันหนึ่งที่ริเวอร์ไปทำงานที่ต่างเมือง ก็ได้ประสบพบพักตร์นางในฝันเข้าตอนที่คันดะเรลล่าเริ่มโตเป็นสาวแล้ว หญิงที่เขาได้พบนั้นเข้าสเปคอย่างแรง ผิวขาว ผมดำ หน้าตาออกจีนๆ ใส่แว่นและ...ชอบสวมหมวกกับดื่มกาแฟมาก เธอคนนั้นที่เขาตกหลุมรักมีชื่อว่า “โคมุอิ ลี”

ดูเหมือนโคมุอิเองก็จะหลงรักริเวอร์อยู่เหมือนกันเพราะเมื่อริเวอร์ขอแต่งงานเธอก็ตอบตกลงทันที ริเวอร์นั้นขอเธอแต่งงานทั้งๆที่รู้ว่าเธอมีลูกติดแต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะจะได้เป็นเพื่อนคันดะเรลล่า

อันว่าลูกติดของโคมุอินั้นเป็นสาวรุ่นๆเดียวกับคันดะเรลล่าทั้งสองคน คนโตชื่อว่าเจรี่ คนนี้ทำอาหารเก่งแต่กระเดียดไปทาง “ถึก” นิดๆ ส่วนลูกสาวคนเล็กชื่อเอริอาเด เป็นคนสวยมากๆหน้าตาผิดแม่ผิดพี่อย่างแรงจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นลูกของโคมุอิ เธอเป็นคนหุ่นดีอย่างแรงและชอบสิ่งสวยงามเป็นอันมาก

เมื่อวันที่โคมุอิก้าวเข้ามาในบ้าน เธอนั้นดูรักคันดะเรลล่ามากเหมือนกับเป็นลูกของเธอเอง ส่วนลูกๆทั้งสองของเธอนั้นก็ดูรักคันดะเรลล่ามากจนคันดะเรลล่าเองคิดว่าโคมุอิเป็นแม่ของเธอจริงๆและเธอก็เข้ากับน้องสาวทั้งสอง(อีนังเจรี่นี่น้องสาวเรอะ?)ได้เป็นอย่างดี จนใครมาเห็นก็ต้องนึกว่าเป็นครอบครัวกันจริงๆ ริเวอร์เองก็ดีอกดีใจที่ภรรยาใหม่และลูกเลี้ยงสามารถเข้ากับลูกสาวของเขาได้เป็นอย่างดี

แต่...วันเวลาผ่านไป ท่าทีของโคมุอิและลูกสาวทั้งสองที่มีต่อคันดะเรลล่าก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ จากที่รักกันปานจะกลืนก็เริ่มถอยห่างไปเรื่อยๆและก็เริ่มมีการกลั่นแกล้งกันเกิดขึ้น คันดะเรลล่าผู้แสนดีมักจะถูกแกล้งเป็นประจำ เช่น แกล้งให้หกล้มหรือว่าการด่ากระทบ คันดะเรลล่าเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวและแม่เลี้ยงถึงเปลี่ยนไปอย่างนี้

แต่เวลาที่พ่อเธออยู่ด้วยทุกอย่างก็จะดีเหมือนกับตอนเริ่มแรก ก็ยังดีที่เป็นแบบนั้น แต่ว่าอยู่มาวันหนึ่งพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถ(ม้า)จนเสียชีวิต คันดะเรลล่านั้นเศร้าใจมาก ในงานศพเธอเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมหยุด ทางฝ่ายแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงนั้นก็ดูเสียใจแต่ว่าไม่มากมายเท่าเธอ

ในพินัยกรรมของริเวอร์ระบุว่าให้แบ่งสมบัติออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้แบ่งให้คันดะเรลล่าพร้อมทั้งบ้านหลังใหญ่นี้ด้วย ส่วนอีกส่วนหนึ่งให้แบ่งให้กับภรรยาใหม่และลูกเลี้ยงพร้อมกับที่ดินนอกเมือง สร้างความไม่พอใจและอิจฉาเล็กๆแก่บรรดาผู้มาใหม่ แต่ว่าคันดะเรลล่าเป็นคนดีจึงไม่ได้ว่าอะไรที่แม่เลี้ยงและน้องๆจะอยู่ในบ้านหลังนี้จึงทำให้เกิดโอกาสที่ตัวเองจะถูกกลั่นแกล้งขึ้น

นานวันเข้าคันดะเรลล่าก็ถูกแกล้งมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถูกDowngradeลงเป็นคนรับใช้ แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนดี๊คนดีก็เลยไม่ได้ทักท้วงอะไร ก็เลยกลายเป็นว่าคนที่ครอบครองบ้านหลังใหญ่นี้เป็นโคมุอิแม่เลี้ยงกับน้องสาวทั้งสองคน

คันดะเรลล่านั้นมักจะถูกโคมุอิแม่เลี้ยงและเจรี่แกล้งเสมอ ยังดีที่เอริอาเดแค่ชอบว่ารับประทานไม่งั้นคันดะเรลล่าคงทนไม่ได้แน่ๆ

อยู่มาวันหนึ่ง วันนั้นมีทหารคนหนึ่งขี่ม้าเข้ามาในเมืองและร้องป่าวประกาศไปทั่วเมืองถึงงานเต้นรำที่ในวังซึ่งจะเป็นงานเลือกคู่ของเจ้าชายด้วย สร้างความตื่นเต้นแก่คนในเมืองกันใหญ่

“คืนนี้จะมีงานเต้นรำที่ในวังและจะถือว่าเป็นงานเลือกคู่ของเจ้าชายอเลนด้วย เจ้าชายอเลนและพระราชามาน่าขอเรียนเชิญหญิงสาวทุกคนในเมืองของเราไปร่วมงานด้วย ขอให้ทุกคนพยายามไปงานให้ได้ เพราะเจ้าชายอาจจะเลือกท่านก็ได้ ก็อย่าลืมไปก็แล้วกันน้า~” ทหารผมสีส้มแถมปิดตาข้างนึงตะโกนลั่นพร้อมกับขี่ม้าผ่านไปแล้วก็โยนใบปลิวโปรโมตงานไปด้วย คันดะเรลล่าที่กำลังทำงานอยู่ก็บังเอิญได้ยินเข้าเพราะทหารคนนี้ก็ผ่านหน้าบ้านไปตอนที่เธอกำลังตัดต้นไม้อยู่ เธอเองก็อยากเข้าไปในวังซักครั้งเพราะถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกขุนนางแต่ก็ไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าวังเลย

แต่ว่าแม่เลี้ยงของเธอล่ะหรือจะยอมให้เธอเข้าวัง

ฝ่ายพวกแม่เลี้ยงและน้องสาวของคันดะเรลล่าต่างก็กระดี๊กระด๊ากันใหญ่เมื่อรู้ว่าจะมีงาน พวกเธอรีบออกไปเลือกซื้อชุดที่ดีที่สุดกันใหญ่แล้วพวกเธอก็นำมันมาลองที่บ้านเป็นที่แสลงตาแสลงใจแก่คันดะเรลล่ายิ่งนัก

“คุณแม่ขา ชุดสีแดงนี่จะเข้ากับเจรี่มั้ยคะเนี่ย” ลูกสาวคนโตของโคมุอิถามผู้เป็นแม่พร้อมกับทาบชุดราตรีกระโปรงฟูฟ่องเข้ากับอกแล้วส่องกระจกดู

“เริดมากค่ะลูกขา ไม่มีใครในงานสวยสู้หนูได้หรอกค่ะ” โคมุอิพูดอย่างชื่นชม ทางฝ่ายเอริอาเดนั้นกำลังยืนเลือกระหว่างชุดสีน้ำเงินกับชุดสีดำอยู่

“นี่ นังดะ” เอริอาเดเรียกคันดะเรลล่าที่กำลังถือชุดหนักๆหลายชุดอยู่

“คะ?” คันดะเรลล่ารับคำ

“แกว่าชุดสีน้ำเงินหรือชุดสีดำสวยกว่ากันยะ” เอริอาเดถาม คันดะเรลล่านั้นเลือกไม่ถูกเพราะโทนสีมันก็เหมือนๆกัน เธอก็เลยเลือกส่งๆไปว่าสีดำ

“งั้นเหรอ...ดีมาก งั้นชั้นจะยกชุดสีน้ำเงินให้แกใส่ไปงาน” เอริอาเดพูด คันดะเรลล่ามีท่าทีลิงโลดขึ้นมาทันที

“ต๊าย คุณลูกขา อย่าให้ชุดมันใส่เลยค่ะ ของมันจะหมองซะเปล่าๆ อย่างนังนี่ใส่ไปน่ะชุดมันจะราคาตกนะคะ” โคมุอิจีบปากจีบคอพูด

“ใช่แล้วจ้ะคุณน้องขา อย่างที่คุณแม่ว่าน่ะถูกแล้ว อย่างนังนี่ต่อให้ใส่ผ้าขี้ริ้วขาดๆวิ่นๆไปงานอยู่คนเดียว สุนัขยังไม่แลเลยค่า” พี่สาวคนโตพูดบ้าง

“นั่นสินะ...จะให้นังคนแบบนี้ใส่ชุดหรูๆไปงาน ไม่มีทางซะล่ะ” เอริอาเดเริ่มคล้อยตามก่อนหยิบชุดสีน้ำเงินขึ้นมาแล้วฉีกทิ้ง

“โอ๊ะ คุณแม่ขา สั่งเด็กคนอื่นให้ดูแลชุดของเราให้ดีนะคะอย่าให้ใครมาขโมยใส่ได้ ไม่งั้นเนี่ย หนูคงทำใจใส่มันอีกไม่ได้หรอกค่ะ” เอริอาเดว่ากระทบคันดะเรลล่า ทั้งสามหัวเราะร่วนด้วยความสะใจที่คันดะเรลล่าจะไม่มีชุดใส่ไปงานก่อนที่จะทิ้งเธออยู่กับกองเสื้อผ้าที่เธอไม่มีวันได้ใส่จากไป

คืนนั้น

คันดะเรลล่านั้นเป็นผู้พยายามอย่างแรง เธอนั่งตัดเย็บชุดไปงานของเธอตั้งแต่ช่วงสายจนเกือบถึงเวลางานจนเสร็จ แต่ว่าพอเธอตัดเย็บเสร็จก็ถูกน้องสาวทั้งสองคนตัดชุดซะจนขาดวิ่นโดยที่เธอไม่สามารถแก้ไขได้ทัน ทั้งสามคนนั้นออกจากบ้านไปด้วยท่าทางที่สะใจและดีอกดีใจเป็นอย่างมากในขณะที่คันดะเรลล่าต้องมานั่งน้ำตาตก

ขณะที่คันดะเรลล่ากำลังร้องไห้เสียใจอยู่นั่นเองก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งซึ่งเธอรู้จักเป็นอย่างดี คนๆนั้นก็คือแม่ของเธอนั่นเอง แต่เธอมาในมาดของนางฟ้าแสนใจดี มีปีกสีขาวโผล่มากลางหลังด้วย

“คันดะเรลล่าลูกรัก”

“คุณแม่?” คันดะเรลล่าตกใจที่เห็นแม่ของเธอที่ตายแล้วมาปรากฏตัวขึ้น แม่ของเธอเดินช้าๆมาหาเธอพร้อมกับลูบหัวเธออย่างเอ็นดู

“ร้องไห้ทำไมจ๊ะ ลูกรักของแม่” เธอถาม คันดะเรลล่าโผเข้ากอดเธอทันที

“หนูอยากไปงานเต้นรำค่ะคุณแม่ แต่ว่าหนูไม่มีชุดใส่ไปงานน่ะค่ะ...” คันดะเรลล่าว่าพร้อมกับร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆ

“งั้นเดี๋ยวแม่จะช่วยนะจ๊ะ แต่ว่าหลังจากนี้หนูต้องทำตามที่แม่บอกนะ” คันดะเรลล่ารับคำทันที เมื่อเธอรับคำเสร็จแม่ของเธอก็กระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับเธอ ซึ่งมันก็ทำให้คันดะเรลล่าแสยะยิ้มอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“แม่เสกชุดให้นะจ๊ะ” นางฟ้าว่าก่อนที่จะโบกคทาสองสามที ยังผลให้คันดะเรลล่าที่อยู่ในชุดโทรมๆเก่าๆนั้นเปลี่ยนไปทันที

ขณะนี้คันดะเรลล่าอยู่ในชุดกระโปรงฟูฟ่องสีฟ้า ผมของเธอถูกรวบขึ้นไปแล้วตกแต่งมวยผมอย่างงดงาม รองเท้าของเธอนั้นเป็นรองเท้าที่ทำมาจากแก้วเสียด้วยดูหรูหราขายน่าจะได้ราคาดี... ริมฝีปากถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีชมพูประกายมุก เธอดูน่ารักมากอย่างที่ไม่สามารถจะเห็นได้จากที่ไหน คันดะเรลล่าดีใจมากก่อนเข้าไปกอดแม่เธออีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะคุณแม่” แม่ของเธอลูบหัวเธออีกครั้งอย่างรักใคร่ แม่ของเธอโบกคทาอีกครั้งแล้วบอกให้คันดะเรลล่ามองออกไปที่นอกหน้าต่าง

ที่นอกหน้าต่างนั้นปรากฏรถรูปร่างแปลกๆคันหนึ่ง เป็นรถแบบมอเตอร์ไซค์...รึช็อปเปอร์กันหว่า...ช่างเหอะ เอาเป็นว่ามันเท่มากก็แล้วกัน แถมมีคนขับรถมาให้คนนึงด้วย ไอ้คนขับรถนั้นหัวฟูๆสีเหลืองๆเหมือนนกชนิดหนึ่ง นัยน์ตาก็เป็นสีฟ้าแถมหน้าดูนิ่งมากๆ เห็นหน้าแล้วนึกถึงคำว่า “โจโกโบะ” ขึ้นมาทันที

“นี่จ้ะ รถที่จะพาลูกไปงาน” แม่ของเธอว่าก่อนที่จะพาเธอไปส่งที่รถคันนั้น ก่อนที่จะไปงานแม่ของคันดะเรลล่าได้กำชับเอาไว้ว่าต้องกลับออกมาจากงานก่อนเที่ยงคืนไม่เช่นนั้นมนตร์จะเสื่อมสลายไป ซึ่งคันดะเรลล่าเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วก็ออกเดินทางไป

ณ วังของเจ้าชายอเลน

ขณะนี้มีคนเดินขวักไขว่กันในงานอยู่เต็ม ผู้หญิงทั้งหลายพยายามพรีเซ็นต์ตัวเองกันเต็มที่แบบที่เห็นแล้วน่าตบ แต่นังเจรี่กะนังเอริอาเดดูจะสิบเอ็ดรอดอมากกว่าชาวบ้าน ซึ่งพอเจ้าชายอเลนเห็นแล้วก็เหนื่อยหน่ายพระทัยเหลือเกิน

“เจอคนที่ถูกใจรึยังพะย่ะค่ะ” ทหารคนสนิท ราบี้ กล่าวถาม

“ยัง...มีแต่พวก...อยากเต้นรำกับเราจนเกินเหตุทั้งนั้นเลย” เจ้าชายอเลนกล่าวตอบพร้อมถอนหายใจ...จะมีใครซักคนมั้ยนะที่ไม่พรีเซ็นต์ตัวเองจนเกินเหตุ

และแล้ว...

เธอก็มา

ใช่เลย...ต้องสวยขนาดนั้น ต้องหวานขนาดนี้ ทุกอย่างกำลังดี คนนี้ใช่เลย ช่าย...เลย...

มิวสิกประกอบฉากดังขึ้นในอกเจ้าชายอเลน เมื่อเห็นหน้าคันดะเรลล่าก็ราวกับว่าทั้งโลกมีแต่พวกเขาสองคน เกิดมาก็เพิ่งเคยใจเต้นตึกตักเป็นครั้งแรก อีกฝ่ายดูเคอะเขินเมื่อเจ้าชายอเลนจ้องมองไม่วางตา เจ้าชายอเลนตรงดิ่งเข้าไปหาคันดะเรลล่าทันทีโดยไม่รีรออะไรใดๆทั้งนั้น ก่อนกล่าวอย่างไม่เจียมส่วนสูงว่า

“เต้นรำกับข้ามั้ย” ซึ่ง...คันดะเรลล่าเองก็ไม่ปฏิเสธ คนในงานต่างจับจ้องทั้งคู่เป็นตาเดียว นังเจรี่กะนังเอริอาเดนั้นจำคันดะเรลล่าไม่ได้จึงได้แต่ฮึ่มๆหาที่ระบายไม่ได้ แต่ภาพที่เห็นออกจะพิลึกนิดนึงเมื่อเจ้าชายนั้นตัวเตี้ยกว่าคันดะเรลล่าเล็กน้อย

ทั้งคู่เต้นรำกันอย่างเพลิดเพลิน เจ้าชายอเลนจึงเริ่มชวนคุย

“เจ้าชื่ออะไรเหรอ” เจ้าชายอเลนถาม

“กระหม่อมชื่อ...”

แก๊ง แก๊ง แก๊ง

เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน ถ้าหากครบสิบสองครั้งเมื่อไหร่มนตร์ที่แม่ของคันดะเรลล่าร่ายไว้ก็จะเสื่อมลงทันที เธอจึงรีบผละออกจากเจ้าชายอเลนทันที

“กระหม่อมต้องไปแล้วเพคะ” คันดะเรลล่าว่าก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากวังทันที

“เดี๋ยวสิ!!” เจ้าชายอเลนร้องก่อนวิ่งตาม พอวิ่งตามไปเธอก็นั่งรถหน้าตาประหลาดกลับไปเสียแล้ว

“เธอคนนั้นชื่ออะไรกันนะ...” เจ้าชายอเลนรำพึงพร้อมนึกในใจว่าคงไม่ได้พบเธออีกแล้ว แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง

รองเท้าแก้วของผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง

เจ้าชายเก็บรองเท้าแก้วเอาไว้ก่อนที่จะเดินกลับเข้างานไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ทหารคนสนิทราบี้(หรือเจเนอรัล เบ๊กันแน่)ออกมาป่าวประกาศอีกครั้งพร้อมกับรองเท้าแก้วที่เจ้าชายมอบให้

“เจ้าชายมีรับสั่งว่า ผู้หญิงคนไหนก็ตามที่สวมรองเท้าข้างนี้ได้พอดีก็จะอภิเษกสมรสด้วย ขอให้ผู้หญิงในเมืองทุกคนได้ลองรองเท้าข้างนี้ด้วย” ทหารคนสนิทราบี้กล่าวพร้อมกับเริ่มการทดลองสวมรองเท้าไปทั่วทุกบ้านที่มีผู้หญิงในเมืองนี้ ลองคนแล้วคนเล่า ตีน...เอ่อ...เท้าแล้วเท้าเล่าก็ไม่มีใครสวมได้พอดีซักคน

จนกระทั่งทหารคนสนิทราบี้ได้มาถึงบ้านของตระกูลเวนแฮม

คนแรก เจรี่สวม...เล็กไป

คนที่สอง เอริอาเด...หลวมไป

คนที่สาม โคมุอิ(ยังจะลองกับเค้าอีกเรอะ) เล็กไป...

ทั้งสามนั้นไม่พอใจอย่างมากที่ตัวเองไม่อาจสวมใส่รองเท้าได้พอดี เมื่อเห็นว่าทั้งสามลองครอบแล้วแถมคนรับใช้หญิงในบ้านก็ลองสวมหมดแล้ว ทหารคนสนิทราบี้จึงเอ่ยปากถาม

“มีใครอีกมั้ยที่ยังไม่ได้ลอง”

ทั้งสามต่างตอบว่าไม่มี แต่พอดีว่าคันดะเรลล่านั้นกำลังจะยกน้ำชามาให้ราบี้พอดีราบี้จึงเรียกไปลองสวมรองเท้าดูบ้าง

และมันก็พอดี...

ราบี้จึงพาคันดะเรลล่าเข้าวังเพื่อพบเจ้าชายอเลนท่ามกลางความอิจฉาของแม่เลี้ยงและน้องสาวของเธอ

หลายวันต่อมาคันดะเรลล่ากับเจ้าชายก็อภิเษกสมรสกันท่ามกลางความปลื้มปิติของคนหลายๆคน เว้นก็แต่...

“นี่ นังเจรี่ ทำข้าวกล่องเสร็จรึยังยะ แล้วนังเอริอาเดน่ะมัวทำอะไรอยู่ ขัดพื้นเข้าไปสิมัวแต่ห่วงเล็บอยู่นั่นแหละ เอ้า นังโคมุอิ ล้างรถม้าให้ดีๆสิยะ เดี๋ยวพระราชาอเลนจะเสด็จไปเที่ยวกับชั้นนะ” คันดะเรลล่าสั่ง นับจากวันที่เธอได้เป็นชายาของเจ้าชายอเลนและเจ้าชายอเลนได้รับการยกระดับเป็นพระราชาทั้งคู่ก็อยู่กันอย่างมีความสุข โดยที่คันดะเรลล่านั้นไม่ลืมแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างบิดาเลย เธอพาเข้าวังมาในฐานะเจเนอรัล เบ๊ เพราะเธอไม่ลืมคำขอร้องที่แม่นางฟ้าของเธอขอร้องเอาไว้เลย

(ถ้าลูกได้เป็นราชินี อย่าลืมโขกสับมันมากๆนะลูกจ๋า)

“อ้าว ที่รัก มายืนทำอะไรอยู่ที่นี่เหรอจ๊ะ โดนแดดมากๆเดี๋ยวผิวเสียหรอก” พระราชาอเลนออกมาที่ห้องครัวซึ่งขณะนี้เจรี่กำลังทำอาหาร เอริอาเดขัดพื้นห้องครัวและโคมุอิกำลังล้างรถม้าอยู่ข้างนอกห้องครัว พระราชาถามภรรยาที่ยืนคุมงานอยู่อย่างเป็นห่วง

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกเพคะ ก็พวกนี้ทำงานไม่ได้เรื่องก็เลยต้องมาคุมน่ะเพคะ ว่าแต่พระองค์ล่ะเพคะมาทำอะไรที่นี่” คันดะเรลล่าถาม

“ก็ออกมาตามที่รักนั่นแหละ ก่อนจะไปเที่ยวน่ะรีบเข้าไปในวังก่อนดีกว่า เดี๋ยวผิวคล้ำขึ้นมาแล้วลูกของเราก็ออกมาคล้ำแย่น่ะสิจ๊ะ” พระราชาอเลนว่าก่อนจูงมือภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆเข้าไปในวัง

ก่อนเข้าวังทั้งคู่ยืนจูบกันอย่างดูดดื่ม แสลงใจนังคนที่เคยโขกสับคันดะเรลล่ามาก

และแล้ว...คันดะเรลล่า พระราชาอเลน โคมุอิ เจรี่และเอริอาเดก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป...

เอวังเถอะนะ...ขอร้อง...